Ontmoeting met het Witte Konijn 
(de sluier wordt dunner)

Er was eens een man die alles afwees van oude tradities. Maar dat maakte hem nog geen ‘domme geit’. Hij was meer als een klein nieuwsgierig wit konijn die niet te stoppen door het bos rende. En achter hem was een wolf die hem niet achtervolgde om hem te pakken, maar om hem niet te verliezen. Het konijn rende niet weg van de wolf, hij rende slechts. De wolf wist dat ze samen waren maar het konijn rende geen moment langzaam genoeg om te weten dat hij niet alleen was. 

Iemand die zó in het leven stond - alles te willen weten en tegelijkertijd de religieuze oude tradities afwijzend - inspireerde. Het toonde werkelijke lef. Ik besloot mijn leven na mijn ontmoeting met ‘het witte konijn’ met meer enthousiasme te leven. 

Hij had de interesse getoond om iets te leren van alles wat geschreven was. Om zijn geest te trainen hoe te denken zodat hij eraan zou kunnen werken om zichzelf te bevrijden van overtuigingen en in elk deel van zijn wezen te stappen. Hij was zeer overtuigend. Uiteindelijk reikte ik naar hem uit om hem aan te raken en met hem te dansen in de hemel. 

Als we samen waren leek het of het Universum op ons keek en naar ons lachte, onze demomen op grote afstand houdend. Het was iets groters dan ons tweeën. Het was alles van het leven dat contact maakte, communicerend door de huid heen.

”Jij bent volstrekt niet normaal”

“Ik zou het kunnen zijn”

“Ik hoop dat je het nooit bent. Normaal zijn is zo bedompt.”

Met dank aan Steve Howard. 

Vrij vertaald uit de Gospel van Mary Magdalene zoals beschreven in de versie van Steve Howard (all rights).